Nicolaaskerk

De Nicolaaskerk in Appingedam is een monumentaal pand. Sinds deze week het het gebouw niet meer de Nicolaaskerk, maar is het restaurant De Basiliek geworden. Het kantoor waar de legendarische pastoor Smeels van 1958 tot ‘97 zijn parochie runde, is nu een zaaltje voor besloten diners en partijen.

Een handvol gedachten schoot door mijn hoofd. “Dan komen de 75 eters eindelijk weer eens in een kerk,” was zo'n gedachte. Veel van mijn generatiegenoten hebben nooit een kerk bezocht – laat staan dat ze de kerk van binnen hebben gezien. Dus om er een eettent van te maken met een passende naam, dat doet me dan wel weer goed.

Maar ik was nog niet uitgedacht, of een wat sombere gedachte nam plaats in mijn hoofd. Het is niet eens zo verkeerd dat het kerkgebouw nu als etablissement wordt gebruikt. Wat veel ernstiger is, is dat de kerk zelf zijn functie heeft verloren. Je kunt de conclusie trekken dat het aantal kerkgangers dusdanig is teruggelopen, dat een gemeenschappelijke ruimte niet meer nodig is.

Je kunt hier tegen inbrengen dat geloven meer individueel is geworden. Om het geloof te uiten, is kerkgang overbodig geworden. Het gaat immers om je dagelijkse praktijk, niet om een wekelijks uitje? Nou ja, daar denk ik het mijne maar over.

Elkaar geregeld opzoeken, eens per week, is een goede gewoonte. Geloven is een collectief gebeuren. Dat doe je niet in je eentje. Als jij de woorden van het geloof niet kunt zingen of beleven, is je buurman bereid dat voor je te doen. Zodoende wordt je meegenomen. Schouder aan schouder. Dat is waar het om gaat.

Dit blog verscheen ook op FritsTromp.nl.