donderdag 31 mei 2018

Jesse Duplantis


De Amerikaanse televisiepredikant Jesse Duplantis heeft een opmerkelijke oproep gedaan aan zijn volgelingen. Hij zegt 54 miljoen dollar nodig te hebben voor een nieuwe privéjet. "God zegt dat ik hem nodig heb."
Merkwaardig, inderdaad. De NOS meldt ook dat Duplantis het zogeheten 'welvaartsevangelie' predikt. Dat is een variant waarin de volgers geloven dat zij worden beloond met grote materiële rijkdom en gezondheid. Over dit soort dominees zingt Rikkert Zuiderveld in zijn liedje Televisiedominees.
In de katholieke kerk, waar ik sinds een jaar een beetje mee 'flirt', heb je zulke uitwassen ook. Zoals de omstreden 'luxe-bisschop' Tebartz-Van Elst, wiens ambtswoning is gerenoveerd voor ongeveer 31 miljoen euro; bijna zes keer meer dan begroot.
Dit beeld blijft natuurlijk hangen. Want de kerk, daar zou het niet moeten gaan om aards goed. Tenzij je een welvaartsevangelist bent. Nee, in de kerk gaat het om de armoede. De huidige paus, Franciscus, is daar een goed voorbeeld van.
Zijn aantreden in maart 2013 kenmerkte zich door soberheid, die hij ook tot uitdrukking brengt in zijn kleding en het gebruik van de pauselijke symbolen. Ook slaapt hij in het gastenverblijf bij zijn paleis, niet in het pand zelf.
Wie in een klooster treedt, legt ook de gelofte van armoede af. Iedere monnik kan vrij gebruik maken van wat nodig is voor zijn welzijn en om zijn taken naar behoren te kunnen vervullen, maar beschouwt niets daarvan als persoonlijk bezit: alle bezit is gemeenschappelijk en wordt gedeeld. De monnik streeft daarbij naar soberheid en eenvoud en doet afstand van het overbodige.
Misschien is het voor Jesse Duplantis goed om eens voor een langere periode in een klooster te wonen.

zondag 27 mei 2018

Vergeving


Dominee Ebi Wassenaar van Rhenoy is afhankelijk van andere mensen. De predikante werd in november zwaar werd mishandeld in haar kerk pianostemmer Wijnand B., voor dood werd achtergelaten. “Zijn schreeuw om hulp rechtvaardigt niet dat hij mij heeft neergeslagen. Maar ik voel wel compassie,” aldus Wassenaar.
Dit is waar het om gaat in de kerk. Iets daarvan zie ik ook terug in het klooster van de Clarissen in Malonne, (Nederlands: Maeslangen). De nonnen van dit klooster hebben Michelle Martin, de ex-vrouw van Marc Dutroux, opgevangen, toen zij voorwaardelijk vrijkwam. Onder meer schrijven de zusters, onder leiding van ‘moeder overste’ Zuster Christine, abdis van de Klaren van Malonne: “Wij zijn er diep van overtuigd dat onze samenleving een stap achteruit zou zetten door een overtreder voorgoed op te sluiten in zijn verleden en tot hopeloosheid te dwingen.”
En: “Toen wij de zekerheid hadden dat aan deze twee voorwaarden was voldaan, hebben wij ook nagedacht over de mogelijke weerslag op de publieke opinie en nog veel meer op de ouders van de slachtoffers. Maar wij vinden dat niemand in onze maatschappij er baat bij heeft dat geweld met geweld wordt beantwoord en tot een escalatie leidt. Wij zijn er diep van overtuigd dat onze samenleving een stap achteruit zou zetten door een overtreder voorgoed op te sluiten in zijn verleden en tot hopeloosheid te dwingen. Wij menen bovendien dat de eerbiediging van de rechtsgang van ons land een goede voorzorg is om die vergissing niet te maken.”
Iets van een totaal andere orde is hun gastvrijheid. Elke gast die bij hen aanklopt, kan Christus zijn. Uit eigen ervaring weet ik, dat de kloosterlingen mij eerst een maaltijd en een bed aanbieden – daarna praten we. Zij brengen het nieuwe leven al in praktijk.
Daarom houd ik van de monniken en nonnen.

zaterdag 19 mei 2018

Kloosternieuws


Onlangs werd in Westmalle meeleefweekenden gehouden. Doel van deze twee weekenden was om het monastieke leven te proeven. De twintig beschikbare plaatsen waren dadelijk volzet. Zeventien mannen kwamen uiteindelijk opdagen, het grootste deel veertigers en vijftigers zoals Yannick Coussement. Twee gaven nadien aan dat ze een langere stage zagen zitten, om te ervaren of in Westmalle hun toekomst ligt.
Eén van die twee is Yannick Coussement. Hij voelt zich in het klooster op zijn gemak bij de cisterciënzers van Westmalle. Dat snap ik wel. Dat had ik namelijk ook, toen ik vorig jaar twee weken te gast was bij deze mannen.
Het contact met broeder Guerric van Westmalle kwam tot stand via broeder Paulus, de gastenbroeder van Schiermonnikoog. Op dit Friese Waddeneiland vestigen de broeders van Abdij Sion uit Diepenveen, die in Westmalle hun moederklooster weten.
Op Schier komt een tweede mini-klooste. Het gaat om twee karmelieten die al intensief samenwerken, vertelt karmeliet Hein Blommestijn. Ik zou dus ook zomaar een karmeliet kunnen worden.
Of niet, natuurlijk. Of ik überhaupt het klooster in ga, is niet eens duidelijk. Misschien wel. En dan heeft Westmalle mijn voorkeur.
Zoals het nu lijkt.

zondag 6 mei 2018

Requiem

Vier dagen na de moord op Pim Fortuyn, vandaag zestien jaar geleden, werd een requiemmis in de kathedraal van Rotterdam voor hem gehouden. Fortuyn, een rechts-liberale politicus, was een katholieke jongen. Wikipedia meldt: 
Zijn lagereschooltijd onder de hoede van strenge vrouwelijke religieuzen beschreef Fortuyn als “vreselijk”. Hij zou er een hekel aan nonnen aan over hebben gehouden, terwijl hij pastoor J.P. Bik van de parochie H. Engelmundus in Driehuis zeer bewonderde. Zijn tijd aan de middelbare school (het Mendelcollege te Haarlem van de paters Augustijnen ervoer Fortuyn daarentegen als “uiterst aangenaam”. Gedurende zijn tienerjaren voelde Fortuyn zich geestelijk verwant met rector pater Hutjens van het Mendelcollege en had met deze rector en pater zeer goede contacten.
Tegelijk was Fortuyn openlijk homoseksueel. Hij heeft daar zelf eens over gezegd, dat als je daar niet al te veel over uitweidde, dat je geaardheid dan wel door de vingers werd gezien. Het tekent de katholieke kerk: streng in de leer, maar soepel in het pastoraat. En dat is geen tegenstelling, integendeel. Het is één van de onderdelen die de moederkerk uitstekend weet uit te voeren, deze opdracht.
Vanmorgen was in de dienst een van de liederen gezang 1 uit het Liedboek voor de Kerken. In het 'nieuwe' Liedboek uit 2013 is dit gezang, God Heeft Het Eerste Woord, niet meer het openingslied – de tekst van Jan Wit en melodie van Gerard Kremer zijn afgezakt naar nummer 513. Natuurlijk, het lied is nog steeds opgenomen en het moet érgens staan. Maar met zo'n lied kun je prima het Liedboek beginnen.
Toen ik vorig jaar bij de broeders in Westmalle was, was de eerste dienst die ik er meemaakte de noon van 14 uur. En daarin was het eerste lied God Heeft Het Eerste Woord, met een vrijwel identieke melodie. De laatste dienst die ik meemaakte in deze abdij van Onze-Lieve-Vrouw van het Heilig Hart van Westmalle meemaakte, was ook de noon van 14 uur.
Zo is mijn bezoek in dit Vlaamse dorp begonnen en geëindigd met de belijdenis dat God het eerste én het laatste woord heeft, dat Hij aan het begin en einde staat. En dat Zijn woord oorsprong en doel en zin is. Een sterke leer, een pastorale uitwerking.