Woestijnvaders

Ruim een jaar geleden verscheen het boek 'Woestijnvaders. Inspiratie voor nu'. Het boek, met een mooie stoffe omslag, is het initiatief van Mattias Rouw. Dat wil zeggen, hij schreef de teksten over inspirerende mannen en vrouwen als Antonius de Grote, Mozes de Donkere, Johannes van de Ladder, Maria uit Egypte en Syncletica uit Alexandrië. In het voorwoord schrijft Rouw het volgende:

“Rond het jaar 300 trokken enkele jonge mensen de Egyptische woestijn in. Zij waren op zoek naar spirituele ontwikkeling, wijsheid en inspiratie. Hun levens en woorden inspireerden tijdgenoten op ongekende wijze. Al snel ontstonden er rond deze mensen groepen leerlingen. Anderhalve eeuw later was Egypte bezaaid met honderden kloosters, met soms honderden monniken per klooster. Sommige van deze kloosters zijn zelfs nu nog in gebruik.”

Kloosters hebben nog steeds het karakter van een teruggetrokken mini-gemeenschap. Mijn eerste ervaring met een klooster was ook op een afgelegen gebied. Monniken die zich lijken terug te trekken uit de samenleving en zich afzonderen van 'de gewone man'. Dat lijkt het beeld, althans. Maar dat is nog maar de vraag, hoe reëel dat beeld is.

Tegenwoordig is door de verstedelijking ook afgelegen gebieden bereikt en zijn kloosters lang niet altijd meer zo afgelegen als dat het romantische beeld doet geloven. En wat zijn kloosters, tegenwoordig? In Jorwerd, waar God is verdwenen volgens de kroniek van Geert Mak, is sinds jaar en dag een heus Nijkleaster. In Amsterdam zijn talloze leefgemeenschappen te vinden, en zelfs een heus Kleiklooster.

Monniken (en nonnen net zo goed) hebben een functie voor de samenleving. Als bierbrouwers, bijvoorbeeld. Maar ook als plek waar de dynamiek een hele andere snelheid heeft dan de 'burgerlijke samenleving'. Of als opvangplek voor mensen aan de zelfkant van de samenleving.

Overigens, van het boek Woestijnvaders is ook een heuse website.