Inmiddels ben ik een jaar thuis na mijn
tiendaagse in het klooster van Westmalle. Alweer een jaar geleden dat
ik terug kwam. Dat ik afscheid nam van de broeders en ze me vroegen:
“Wanneer kom je weer?” Ze vroegen niet óf, maar wanneer. Nog
steeds wordt ik bevraagd op mijn ervaringen bij de katholieke
broeders, mede-gelovigen in een Vlaams kerkelijk filiaal.
Niet geheel ten onrechte. Het is ook
wel iets bijzonders. Anders dan een vakantie, waar we toch ook altijd
nieuwsgierig naar zijn. Maar een periode leven tussen de broeders,
letterlijk schouder aan schouder: hoe is dat? En ook: hoe is dat voor
een calvinist van boven de rivieren?
Natuurlijk valt veel te vertellen over
mijn ervaring in Vlaanderen. Wat ik vooral herinner, is de
gastvrijheid die me ten deel viel. Open armen, een bord eten. Eerst
binnenkomen, eerst eten, dan gaan we later wel eens praten. Genoeg
reden om binnenkort weer eens langs te gaan bij deze makkers.
Dit blog verscheen ook op
FritsTromp.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten