Kerk als medicijn

Vorige week schreef ik iets over burn-outs, een modeziekte onder mijn generatie. Veel van mijn leeftijdsgenoten zijn opgebrand. Het moeten presteren, van alles doen naast je studie: een studentenvereniging, vrijwilligerswerk, uitgaan, sociale contacten onderhouden, facebook en whatsapp bijhouden, het bekende werk dus.

We mogen niet falen. Dat is de ongeschreven regel in onze maatschappij. We leggen de lat hoog voor elkaar, en wie hier niet aan voldoet, heeft dat vooral aan zichzelf te danken. Je bent zelf verantwoordelijk voor het succes. En je bent ook zelf verantwoordelijk voor het gebrek aan succes.

Ik schreef dat de kerk de plek is waar je niet hoeft te presteren. Dat de kerk een plek is, waar je mag erkennen dat je faalt, dat je niet voldoet aan de hoge eisen van de maatschappij. De kerk is er niet om je een veer in de kont te steken, maar om te vertellen dat je het niet alleen redt, maar ook dat je het niet alleen hoéft te doen.

De kerk als medicijn.

Het klooster is net zo'n maatschappij. Ik heb in Westmalle ervaren hoe het is om te leven via een vastgestelde regel. De Vlaamse broeders doen dat volgens de regel van Benedictus. Een vastgesteld dagelijks ritme. Voorgeschreven momenten van eten, werken, bidden en zingen. Het is zoals de heilige Teresia van Avila het verwoordt: “Als je danst, dans dan; als je bidt, bid dan.”

Zo werkt het wel. Wij zijn in onze maatschappij zo gewend geraakt aan multitasken. Alles tegelijkertijd in de gaten houden. En als het even kan, ook alles op hetzelfde moment ervaren, doen, meemaken, reageren. Terwijl dat per saldo niet werkt. Alles simultaan uitvoeren, betekent een verminderde aandacht voor wat je doet. Maar als je iets met volle aandacht doet, doe je het in één keer veel beter.

Daarbij werkt het ook dat je werk kunt laten liggen. Ik merkte in het klooster, dat als je bijvoorbeeld een bepaalde werkzaamheid niet af kreeg tijdens de uren van de arbeid, dan kun je dat rustig zo laten. Er komt wel weer een moment om verder te gaan met wat je aan het doen was. Bij het horen van de klokken is het zaak om naar het volgende onderdeel van je dag te gaan.

En dat ontspant. Dat geeft rust.