Wat is talent? Wie
bepaalt wat jouw talent is? Ik deed ook een Talentendag in Stania
State, een state of stins in Oenkerk. Mijn talent bleek die van de
schrijvende entertainer te zijn. Net als bij anderen, bij wie het
uitspreken van hun talent hun ogen begonnen te stralen, was dat ook
bij mij het geval. Als ik de mede-deelnemers zou moeten geloven. Want
dat kun je natuurlijk zelf niet zien, hoe je ogen erbij staan.
Inmiddels zijn we vier
jaar na “Stania State”. Ik kan in alle bescheidenheid wel zeggen,
dat ik het ambacht van het schrijven inmiddels wel beheers. In elk
geval heb ik dit talent zodanig onder de knie, dat ik hiermee naar
buiten kan treden. Ik schrijf journalistieke teksten voor
verschillende media, maar ik blog vooral. Minstens elke dag één
stukje.
De grote vraag is nu
natuurlijk, wat ik als schrijvende entertainer ga doen. Waartoe zet
ik mijn ambacht in? Sschrijven is één ding, maar dat ook nog ten
dienste stellen van een hoger doel is een ander ding. Welk
entertainment is aan mij besteed? Schrijven is sowieso een
“luxe-product”, dus in feite is elke manier van publiceren een
vorm van vermaak.
Misschien komt dat
antwoord wel uit het gesprek dat Sergej Bolsjakov had met vader
Michaël. Bolsjakov leefde tussen 1901 en 1990 en was een Russische
emigrant, die langs talloze Europese kloosters trok, om het leven van
de monniken te beschrijven en de oecumene te bevorderen. Dit gesprek
is opgenomen in het boek De Monastieke Tuin van de beweging De Laura Van Abt Poimên.
In dit gesprek is één
opmerking, waarbij ik bij het lezen werd aangesproken. Alsof de
gesprekspartners zich richten tot mij: “Ik geef u een soortgelijke
raad. Gebruik uw literaire begaafdheid om het Koninkrijk der hemelen
onder de mensen te verspreiden en het Goede Nieuws te verkondigen.
Dat is in feite uw plicht.”
Mijn literaire
begaafdheid, wie ben ik om dat over mijn eigen schrijverij te zeggen?
Natuurlijk, dat talent om te schrijven heb ik wel. Maar mijn
literaire begaafdheid? Als ik kijk naar andere schrijvers, val ik in
het niet. Ik mag niet eens in de schaduw staan van mensen als Martin
Bril, Gerard Reve, Primo Levi, Huub Oosterhuis, Nico ter Linden. Om
maar eens een handvol namen te noemen.
Maar misschien moet ik
deze vergelijkingen maar niet te vaak doen laten opgaan. En moet ik
maar gewoon geloven in deze opdracht. Om te schrijven, over het
Koninkrijk der hemelen en het Goede Nieuws. Twee mooie onderwerpen.
En een doel om te schrijven.
Dit blog verscheen eerder
op Modern Times.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten