Woestijn

Broeder Guerric nodigde mij uit om twee weken in Westmalle langs te komen. Het is een kwestie van agenda trekken om dit daadwerkelijk te plannen. Is het inmiddels zo erg met mij gegaan, dat ik voor zo'n ervaring niet zomaar twee weken vrij kan nemen? Enfin, het zal nog wel even duren voordat ik daadwerkelijk de bus naar de abdij van Onze-Lieve-Vrouw van het Heilig Hart van Westmalle neem. Eerst mijn aflopende contract bij Nuon afmaken. En dat zijn nog twaalf kalenderweken.

Dan neem ik twee weken vrij. Een soort vasten-periode, buiten de huidige veertig dagen om. Tenminste, als ik de uitnodiging van de Antwerpse novicenmeester mag geloven – en waarom zou ik dat niet doen? Hij adviseert om zo min mogelijk moderne media mee te nemen, enkel een telefoon, die als wekker kan dienen en voor een enkel belletje naar het thuisfront. Het is namelijk zoals hij in een mail mij schreef: Het is best spannend om even die vanzelfsprekende verbindingen op te zeggen, maar je krijgt er een bijzondere ervaring voor in de plaats: die van Gods nabijheid. Want in de woestijn vind je de God van het verbond, dat is een verticale verbinding die oneindig meer betekent dan alle horizontale relaties bij elkaar.

Spannend is het zeker, maar Broeder Guerric is een ervaringsdeskundige. Hij kan het weten wat zo'n bestaan je oplevert. Zover ben ik nu nog niet. Het zal nog wel even duren voordat ik een vergelijkbare ervaring heb opgedaan in het Vlaanderenland. Maar gelukkig, ik doe zo'n ervaring niet in mijn eentje. Je wordt in een klooster weliswaar op jezelf teruggeworpen.

Maar hè, je bent in een klooster. Je wordt teruggeworpen op jezelf én op God.