Als goed calvinist heb ik
weinig met katholieke rituelen en gebruiken. Zoals bijvoorbeeld de
iconen. Na mijn verblijf in Westmalle had ik weliswaar een kruisbeeld
meegenomen. Als teken van ons gedeelde geloof en als herinnering aan
mijn woestijnperiode aldaar. Niet als beeld dat aanbeden dient te
worden.
Maar naarmate ik verder
kom, waardeer ik de katholieke vormen wel degelijk. Een mooie piëta,
als teken van de liefde van moeder Maria voor haar Zoon. Het beeldt
uit wat zo slecht onder woorden te brengen is. De ogen van Maria –
hoe meer Daniël Lohues zijn geloof afzweert, hoe meer hij
teruggrijpt op wat hem in zijn jeugd is meegeven.
Ik begin daarvan
langzamerhand iets te begrijpen.
Hoe mooi dat kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten